• Krzysztof Biedrzycki (ur. 1960 w Krakowie) – dr hab., literaturoznawca, krytyk literacki, krytyk filmowy, badacz dydaktyki języka polskiego; adiunkt w Katedrze Krytyki Współczesnej na Uniwersytecie Jagiellońskim, profesor nadzwyczajny w Instytucie Badań Edukacyjnych w Warszawie, kierownik Zakładu Dydaktyki Przedmiotów Szkolnych w IBE, zastępca przewodniczącego Rady Naukowej IBE na lata 2015-2019; członek redakcji czasopism „Edukacja” oraz „Polonistyka. Innowacje”; autor książek Świat poezji Stanisława Barańczaka (1995), Małgorzata Musierowicz i Borejkowie (1999), Wariacje metafizyczne (2007), Poezja i pamięć (2008) oraz podręczników do języka polskiego dla liceum.

    biedrzycki-krzysztof-2


    Miłosz Biedrzycki


    Marek Bieńczyk (ur. 1956) – eseista, prozaik, tłumacz, historyk literatury w Instytucie Badań Literackich. W roku 2012 otrzymał Nagrodę Literacką Nike.

    biedczyk-marek


    Piotr Bogalecki – adiunkt w Katedrze Literatury Porównawczej Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, kulturo- i literaturoznawca, absolwent Akademii Artes Liberales. Jego monografia „Niedorozmowy”. Kategoria niezrozumiałości w poezji Krystyny Miłobędzkiej (2011) otrzymała Nagrodę Narodowego Centrum Kultury za najlepszą pracę doktorską z dziedziny nauk o kulturze. Współredagował m.in. antologię Drzewo poznania. Postsekularyzm w przekładach i komentarzach (2012) oraz książkę zbiorową Więzi wspólnoty. Literatura, religia, komparatystyka / The Ties of Community. Literature, Religion, Comparative Studies (2013).Ostatnio opublikował monografię Szczęśliwe winy teolingwizmu. Polska poezja po roku 1968 w perspektywie postsekularnej (2016).

    bogalecki-piotr


    Wojciech Bonowicz (ur. 1967) – poeta, publicysta, stały felietonista „Tygodnika Powszechnego” i miesięcznika „Znak”. Absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Debiutował tomem poetyckim Wybór większości w 1995 roku. Dotychczas opublikował sześć książek poetyckich. Ostatnią, Echa, w 2013 roku. Tom Pełne morze w 2007 roku został wyróżniony Nagrodą Literacką Gdynia oraz był nominowany do Nagrody Literackiej Nike. Tom Polskie znaki (2010) był nominowany do Nagrody Silesius. Tom Echa otrzymał nominacje do Nagrody Nike i Nagrody im. Wisławy Szymborskiej. Wiersze Bonowicza były tłumaczone na języki: angielski, czeski, hiszpański, litewski, niemiecki, słoweński, ukraiński, rumuński, serbski i włoski.

    Bonowicz jest też m.in. autorem nominowanej do Nagrody Literackiej Nike biografii księdza Józefa Tischnera (2001) oraz zbioru gawęd na jego temat (Kapelusz na wodzie, 2010). Opublikował książki dla dzieci Bajki Misia Fisia (2012) oraz Misiu Fisiu ma dobry dzień, dobry dzień (2015) z ilustracjami Bartosza „Fisza” Waglewskiego. Ponadto przygotował wybory wierszy Marcina Świetlickiego (Nieoczywiste, 2007), Władysława Sebyły (Dialog w ciemności, 2012) i Bartosza „Fisza” Waglewskiego (Warszafka płonie, 2013).

    Jako wokalista wystąpił gościnnie na płytach zespołu Lesers Bend. Mieszka w Krakowie.

    bonowicz-wojciech


    Nicolas Cavaillès. Urodzony w 1981 roku, Nicolas Cavaillès jest edytorem naukowym Emila Ciorana w «Bibliotece Plejady» (wydawnictwo Gallimard,2011) oraz autorem trzech książek, które pojawiły się w wydawnictwie Éditions du Sonneur „Vie de monsieur Leguat” („Życie pana Leguat”) (Nagroda Goncourta 2014) „Pourquoi le saut des baleines” („Dlaczego skok wielorybów”) (nagroda Gens de Mer – ludzi morza 2015) i ostatnia „Les Huit Enfants Schumann”(Osiem dzieci Schumann). Nicolas Cavaillès zarządza wydawnictwem małego nakładu, założonym w 2013 i zadedykowanym poezji. Pracuje, jako tłumacz języka rumuńskiego od 10 lat. Ostatnie dzieło, które się ukazało to „Cioran et Valéry. L’attention soutenue”( „Cioran i Valéry. Podniosła uwaga”) napisany wspólnie z Barbarą Scapolo (Classiques Garnier, 2016).

    cavailles-nicolas


    Tomasz Cieślak-Sokołowski – krytyk i historyk literatury; adiunkt w Katedrze Krytyki Współczesnej Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ostatnio opublikował monografię Moment lingwistyczny. O wczesnym pisarstwie Ryszarda Krynickiego i Stanisława Barańczaka (2012) oraz tłumaczenie książki Marjorie Perloff Modernizm XXI wieku. “Nowe” poetyki (2012; we współpracy z Kacprem Bartczakiem).

    tcs


    Joanna Dembińska-Pawelec – dr hab. prof. UŚ, pracuje w Zakładzie Teorii Literatury na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Śląskiego. Prowadzi badania z zakresu poezji współczesnej, genologii oraz interferencji literatury i sztuki. Autorka książek: Światy możliwe w poezji Stanisława Barańczaka (1999), Villanella. Od Anonima do Barańczaka (2006), „Poezja jest sztuką rytmu”. O świadomości rytmu w poezji polskiej dwudziestego wieku (Miłosz – Rymkiewicz – Barańczak) (2010), Arabeska. Szkice o poezji (2013). Publikowała m.in. w „Pamiętniku Literackim”, „Śląskich Studiach Polonistycznych” i „Postscriptum Polonistycznym”.

    dembidska-pawelec-joanna

  • Jarosław Fazan (ur. 1966) – historyk literatury XX wieku, edytor Pism Tadeusza Peipera (opracował dwa tomy: Wśród ludzi na scenach i na ekranie oraz Gabriela Zapolska jako aktorka), adiunkt w Katedrze Krytyki Współczesnej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Autor książek Ale Ja nie Bóg. Kontemplacja i teatr w dziele Mirona Białoszewskiego (1999) i Od metafory do urojenia. Próba patografii Tadeusza Peipera (2010); współredaktor tomów Żagary. Środowisko kulturowe grupy literackiej (2009) oraz Na pograniczach literatury (2012). Wraz z Krzysztofem Zajasem redaguje serię Polish Studies – Transdisciplinary Perspectives w wydawnictwie Peter Lang. Członek redakcji „Wielogłosu”, czasopisma polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się głównie literaturą polską XX i XXI wieku.

    fazan-jarosbaw


    Łukasz Galusek – zajmuje się kulturą i sztuką Europy Środkowej. Redaktor prowadzący kwartalnika „Herito”. Pracuje w Międzynarodowym Centrum Kultury w Krakowie.

    galusek-aukasz


    Magdalena Heydel – polonistka, anglistka, krytyczka literacka, tłumaczka m.in. Virginii Woolf, T.S. Eliota, Josepha Conrada, Teda Hughesa i Seamusa Heaneya. Jest redaktorką naczelną pisma „Przekładaniec”, opublikowała m.in. Obecność T. S. Eliota w literaturze polskiej (2002), Gorliwość tłumacza. Przekład poetycki w twórczości Czesława Miłosza (2013) oraz antologie Współczesne teorie przekładu (2009) i Polska myśl przekładoznawcza (2013) – obie z Piotrem Bukowskim. Pracuje na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie kieruje studiami magisterskimi Przekładoznawstwo literacko-kulturowe.

    heydel-magdalena


    Paweł Huelle (ur. 1957) – prozaik, poeta, scenarzysta i dramaturg. Absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Gdańskim. Jako gdańszczanin z urodzenia, większość swej twórczości poświęca rodzinnemu miastu i sprawom z nim związanym. Debiutował wierszami i opowiadaniami w „Twórczości”, ale czytelnicy i krytyka literacka zwrócili na niego uwagę po ukazaniu się pierwszej powieści – Weisera Dawidka (1987), która została uznana przez krytyków za najważniejszą powieść lat osiemdziesiątych. Powieść w 2000 roku doczekała się ekranizacji, którą wyreżyserował Wojciech Marczewski.

    Prócz tego Paweł Huelle opublikował między innymi nominowany do Nagrody Literackiej Nike (1997) tom Pierwsza miłość i inne opowiadania, Opowiadania na czas przeprowadzki, Opowieści chłodnego morza oraz powieści: Mercedes–Benz, Castorp, Ostatnia Wieczerza. Ostatnia z nich była również nominowana do Nagrody Literackiej Nike (2008). Autor między innymi takich sztuk, jak Kąpielisko Ostrów, Sarmacja, Zamknęły się oczy Ziemi.

    Jego twórczość została przetłumaczona na angielski, niemiecki, francuski, hiszpański, włoski, czeski, fiński, szwedzki, holenderski, hebrajski, norweski, rosyjski, białoruski, serbski, bułgarski, chorwacki i litewski.

    Laureat nagrody Fundacji im. Kościelskich w 1988 roku, nagrody PEN Clubu w dziedzinie prozy w 1995 roku, nagrody Fundacji A. Jurzykowskiego w 1996 roku oraz Paszportu Polityki w 2001 roku.

    Paweł Huelle jest autorem scenariuszy do filmów O dwóch takich, co nic nie ukradli oraz Wróżby kumaka, na podstawie powieści Güntera Grassa.

    huelle-paweb


    Grzegorz Jankowicz (ur. 1978) – filozof literatury, krytyk i tłumacz. Pracownik Centre for Advanced Studies in the Humanities Uniwersytetu Jagiellońskiego. Redaktor działu kultury „Tygodnika Powszechnego”. Juror Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius. Dyrektor programów literackich Fundacji Tygodnika Powszechnego. Dyrektor programowy Festiwalu Conrada. Członek rady programowej Festiwalu Copernicus. Członek rady programowej Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski. Opublikował m.in.: Po co jest sztuka? Rozmowy z pisarzami (2013), CMONO. Rozmowy z pisarzami (2013), Gombrowicz – Loading. Esej o formie życia (2014), Uchodźcy z ziemi Ulro. Eseje (2015). Pod jego redakcją ukazał się tom Opowieść o dwóch miastach. Wrocław i Kraków (2015), prezentacja Wrocławia i Krakowa jako miast literatury. Wspólnie z Anną Kałużą przygotował tomy: Pracownia Poetycka Silesius. Rok 1: Foks, Sosnowski (2015) oraz Pracownia Poetycka Silesius. Rok 2: Matywiecki, Pasewicz, Pietrek (2016). Z Zofią Król zredagował książkę Wolne słowa. Zestaw do ćwiczeń indywidualnych i zbiorowych (2016). Mieszka w Krakowie.


    Jerzy Jarniewicz – poeta, krytyk literacki, tłumacz. Wykłada literaturę angielską na Uniwersytecie Łódzkim. Jest członkiem zespołu redakcyjnego „Literatury na Świecie”. Autor dwunastu książek krytycznoliterackich, m.in. Larkin. Odsłuchiwanie wierszy (2006), Od pieśni do skowytu. Szkice o poetach amerykańskich (2008), Heaney. Wiersze pod dotyk (2012), Gościnność słowa. Szkice o przekładzie literackim (2012) oraz Podsłuchy i podglądy (2015). Opublikował trzynaście zbiorów wierszy, ostatnio Makijaż (2009), Na dzień dzisiejszy i chwilę obecną (2011), Woda na Marsie (2015). Przekładał Jamesa Joyce’a, Philipa Rotha, Johna Banville’a, Raymonda Carvera, Edmunda White’ a, Dereka Walcotta, Charlesa Simica i wielu innych. Opracował także antologie Sześć poetek irlandzkich (2012) oraz Poetki z wysp (2015, z Magdą Heydel). Mieszka w Łodzi.

    jarniewicz-jerzy


    Elżbieta Jogałła – absolwentka filologii romańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jest tłumaczką literatury francuskiej i włoskiej. W latach 1990–1995 radca prasowy Ambasady Polskiej w Rzymie, a od 1995 do 2001 radca kulturalny tejże Ambasady i dyrektor Instytutu Polskiego w Rzymie. Od 2001 do 2006 zastępca dyrektora Departamentu Promocji MSZ. Od 2012 roku w zespole redakcyjnym wydawnictwa Austeria, gdzie m.in. odpowiada za wydanie Dzieł zebranych Josepha Rotha. Przewodnicząca Rady Fundacji Jerzego Turowicza. Tłumaczyła m.in. Borisa Viana, René Laurentina, Maurice’a-Edgara Coindreau, Alexisa Curversa czy Claudio Magrisa.

  • Aleksander Kaczorowski (ur. 1969) – eseista, autor biografii Bohumila Hrabala Hrabal. Słodka apokalipsa (2016) oraz Václava Havla Havel. Zemsta bezsilnych (2014), tomu rozmów Europa z płaskostopiem (2006), powieści Praskie łowy (2007), opowieści biograficznej o Bohumilu Hrabalu Gra w życie (2004) oraz esejów: Praski elementarz (2001, 2012) i Ballada o kapciach (2012). Znawca i tłumacz literatury czeskiej, m.in. prozy Bohumila Hrabala, Egona Bondy’ego i Josefa Škvoreckiego. W przeszłości współzałożyciel jednego z czołowych art-zinów schyłkowego okresu PRL-u („Czyżby Agonia Uczuć?”), szef działu publicystyki „Gazety Wyborczej”, zastępca redaktora naczelnego tygodników „Newsweek Polska” i „Forum”, redaktor naczelny wydawanego w Pradze kwartalnika „Aspen Review Central Europe”. W 2015 roku otrzymał tytuł Ambasadora Nowej Europy oraz był nominowany do Nagrody Newsweeka im. Teresy Torańskiej. W 2016 roku został laureatem nagrody Václava Buriana za wkład w dziedzinie kultury do dialogu środkowoeuropejskiego.

    Warszawa 08.05.2007 Aleksander Kaczorowski wice naczelny Newsweeka fot. Jacek Herok/Newsweek Polska
    fot. Jacek Herok/Newsweek Polska

    Ireneusz Kania –  to wybitny tłumacz i eseista. Ukończył studia z zakresu filologii romańskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Oprócz tłumaczenia książek jest również autorem esejów oraz szkiców, publikowanych najczęściej jako wstępy i posłowia do książek, a także w czasopismach. Jest autorem prac tybetologicznych, publikowanych w Polsce, USA, Indiach, Chinach, na Węgrzech i w Rumunii. Tłumaczy z języków: angielskiego, niemieckiego, greki, rumuńskiego, szwedzkiego, łaciny, hebrajskiego, sanskrytu, palijskiego, tybetańskiego, rosyjskiego, francuskiego, włoskiego, hiszpańskiego, portugalskiego. Wśród autorów, których tłumaczył wymienić należy m.in. Emil Cioran, Mircea Eliade, Constantin Noica, Umberto Eco, Konstandinos Kawafis, Robert Graves, Jack London, Mikołaj z Kuzy.

    ireneusz-kania


    Wojciech Karpiński – wieloletni współpracownik paryskiej „Kultury”, „Twórczości” pod redakcją Jarosława Iwaszkiewicza i „Tygodnika Powszechnego” czasów Jerzego Turowicza. Współzałożyciel „Res Publiki”, członek redakcji „Zeszytów Literackich”. Autor m.in. Książek zbójeckich (2009), Portretu Czapskiego (2007) i Pamięci Włoch (2008). Ostatnio ogłosił Obrazy Londynu (2014) i Henryka (2016). Laureat m.in. Nagrody Kościelskich, Nagrody paryskiej „Kultury” im. Zygmunta Hertza, a ostatnio Nagrody Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie i Nagrody Magellana. Mieszka w Paryżu. Więcej: www.wojciechkarpinski.com/biogram

    karpidski-wojciech


    Szymon Kloska – pracuje w Instytucie Książki. O książkach opowiada w radiach i telewizjach, czasami pisuje w prasie drukowanej i innej. Współorganizator Festiwalu Literatury dla Dzieci.

    kloska-szymon_foto_tomasz_wiech
    Fot. Tomasz Wiech

    Małgorzata Konieczna


    Andrzej S. Kowalczyk (ur. 1957) – historyk literatury, edytor, profesor w Instytucie Literatury Polskiej UW. Zajmuje się kulturą polską XX wieku, ze szczególnym uwzględnieniem kultury polskiej na emigracji po roku 1939. Obok książek eseistycznych: Sawinkow (1992), Pan Petlura? (1998, nagroda Fundacji Kultury oraz nominacja do nagrody Nike) i Miejskie (2001) opublikował książki historycznoliterackie: Kryzys świadomości europejskiej w eseistyce polskiej 1945–1977. Vincenz — Stempowski — Miłosz (1990), Nieśpieszny przechodzień i paradoksy. Rzecz o Jerzym Stempowskim (1997), Giedroyc i „Kultura” (1999), Od Berdyczowa do Lafitów. Jerzego Giedroycia Rzeczpospolita epistolarna (2006), Wena do polityki. O Giedroyciu i Mieroszewskim (2014, nagroda im. J. Giedroycia; UMCS). Wraz z Basilem Kerskim ogłosił tom Wiek ukraińsko-polski. Rozmowy z Bohdanem Osadczukiem (2001) oraz dwutomową antologię „Kultury” z lat 1977–2000 (2007). Edytor epistolografii i eseistyki Andrzeja Bobkowskiego, Marii Dąbrowskiej, Jerzego Giedroycia, Witolda Gombrowicza, Bolesława Micińskiego, Jerzego Stempowskiego, Czesława Straszewicza, Stanisława Vincenza. W roku 2012 opracował antologię tekstów miesięcznika „Europa” 1929–1930.

    kowalczyk-andrzej-s


    Ryszard Koziołek – literaturoznawca, eseista, profesor w Instytucie Nauk o Literaturze Polskiej Uniwersytetu Śląskiego. W 2010 roku otrzymał Nagrodę Literacką GDYNIA w kategorii eseistyka za książkę pt. Ciała Sienkiewicza. Studia o symbolice płci i przemocy (2009). Ostatnio wydał: Dobrze się myśli literaturą (2016).

    koziobek-ryszard


    Tomasz Kunz – historyk i teoretyk literatury, krytyk literacki, tłumacz (między innymi dziewięciu książek Zygmunta Baumana), adiunkt w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych na Wydziale Polonistyki UJ. Autor książki Strategie negatywne w poezji Tadeusza Różewicza (2005).

    kunz-tomasz

  • Dobrawa Lisak-Gębala – asystent w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Ukończyła studia kulturoznawcze oraz studia polonistyczne na tejże uczelni, w 2014 roku uzyskała tytuł doktora nauk humanistycznych. Autorka monografii Ultraliteratura (2014) oraz Wizualne odskocznie (2016), współredaktorka tomów Esej – sztuka – nauka (2011), Czytając Czapskiego (2015), Centra – peryferie w literaturze polskiej XX i XXI wieku (2015).


    Małgorzata Łukasiewicz (ur. 1948 w Warszawie) – studiowała języki obce i filozofię na UW. Jako tłumaczka literatury niemieckojęzycznej i krytyk literacki współpracuje z wieloma wydawnictwami, czasopismami i instytucjami kultury. Jest członkiem jury Nagrody Literackiej GDYNIA. Tłumaczyła m.in.: Patricka Süskinda, Hermanna Hessego, W. G. Sebalda, Roberta Walsera, Theodora W. Adorna, Jürgena Habermasa, Friedricha Nietzschego, Georga Simmla. Opublikowała książki eseistyczne: Robert Walser (1990), Rubryka pod różą (2007), Jak być artystą. Na przykładzie Thomasa Manna (2011), Dziwna rzecz – pisanie (2012). Laureatka nagrody „Literatury na Świecie”, nagrody Polskiego PEN Clubu, nagrody „Zeszytów Literackich”, nagrody im. Hermanna Hessego, Nagrody Polsko-Niemieckiej.

    aukasiewicz-mabgorzata-fot-bogdan-prejs
    Fot. Bogdan Prejs

    Paweł Mackiewicz (ur. 1980) – adiunkt w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, autor książek Pisane osobno. O poezji polskiej lat pierwszych (2010), W kraju pełnym tematów. Kazimierz Wyka jako krytyk poezji (2012), Małe i mniejsze. Notatki o najnowszej poezji i krytyce (2013), Sequel. O poezji Marcina Sendeckiego (2015). Opracował tomy: Kazimierz Wyka, „Tylnym pomostem”. Felietony zebrane (2014) oraz Marcin Sendecki, Pamiątka z celulozy. Wybór wierszy (2014). Współpracuje z miesięcznikiem „Nowe Książki” i kwartalnikiem „Akcent”.


    Jerzy Madejski – dr hab., prof. na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Szczecińskiego; krytyk; recenzent „Nowych Książek”, „Kwartalnika Artystycznego” oraz innych periodyków naukowych i literackich. Redaktor naczelny (z Ingą Iwasiów) pisma „Autobiografia. Literatura. Kultura. Media”. Redaktor i współredaktor tomów zbiorowych, m.in.: Erazm Kuźma. Słownik biografii i idei (2016), Literatura w Szczecinie 1945–2015. Książki siedemdziesięciolecia (współredakcja: Sławomir Iwasiów, Paweł Wolski, 2016).

    madejski_jerzy


    Tomasz Majeran (ur. 1971) – poeta i prozaik. Posiada wykształcenie humanistyczne, interesuje go szeroko rozumiana kultura. Jego teksty stanowią rodzaj swoistej zabawy literackiej, miesza w nich elementy kultury wysokiej i popularnej. Autor tomów poetyckich: Elegia na dwa głosy (1994), Ruchome święta (2001), Koty. Podręcznik użytkownika (2002), a także książek prozatorskich: Xięga przysłów. Prolegomena do słownika Nowej Ery (1997) oraz Pierre Menard, autor Don Kichota (2006). Mieszka we Wrocławiu.


    Robert Makłowicz (ur. 1963) – krytyk kulinarny, podróżnik, a przy tym dziennikarz, publicysta i pisarz. Szerokie grono zna go z prowadzonych od 1998 roku reportaży telewizyjnych o kuchniach różnych części świata (do 2008 Podróże kulinarne Roberta Makłowicza, potem Makłowicz w podróży). Jako publicysta współpracował z „Gazetą Wyborczą”, „Wprost”, „Newsweekiem Polska” i „Przekrojem”. Jest autorem kilku książek, m.in. napisanych wspólnie z Piotrem Bikontem Dialogów języka z podniebieniem (2003) i Stołu z niepowyłamywanymi nogami (2007), a w 2010 roku ukazało się jego Cafe Museum. Mieszka trochę w Krakowie, trochę w Chorwacji.

    makbowicz-robert-fot-krzysztof-aysek
    Fot. Krzysztof Aysek

    Małe Instrumenty. 

    Już w 2010 roku na płycie Małe Instrumenty grają Chopina pojawił się cytat z Księgi, w którym Schulz opisuje swą skłonność do rzeczy „małych i ułomnych”. Widzi w nich arcybogaty mikroświat, w którym warto zwrócić uwagę na wszelkie detale budujące nowo odkrywany krajobraz innego świata, zaskakujący układ obiektów i ich ukrytych znaczeń. Nie inaczej przyglądamy się małoinstrumentowym obiektom, poszukując w ich pokraczności i dwuznaczności innej perspektywy na przedmiot-instrument, dźwięk rozumiany inaczej, bogaty dorobek ludzkości zrzucony na margines muzyki pojmowanej tradycyjnie. Małe Instrumenty to właśnie schulzowski trzynasty miesiąc kalendarza, szósty palec u ręki. Muzyka w tym przedsięwzięciu poświęcona jest piętnastu fragmentom tekstu ze zbioru Sklepy cynamonowe. Iluzoryczna, abstrakcyjna, pełna napięć i emocji, a jednocześnie groteski, zabawy; wieloznaczność jest jej immanentną cechą. Tekst, czytany przez Jana Nowickiego, pojawia się jedynie w krótkich fragmentach, dając niejako pretekst do odniesienia się do prozy Schulza, ostatecznie zatapia się w dźwięku, powracając do słuchacza po niespełna godzinnej muzycznej opowieści, którą każdy odbierze na swój indywidualny i unikalny sposób tak, jak zwykliśmy odpływać we własne rejony wyobraźni, rozpoczynając lekturę Schulza.

    Tradycyjna już dla Małych Instrumentów wielość wątków, barw, zaskoczeń, zwrotów muzycznej akcji jest inicjowana i koresponduje z bogactwem treści, perspektyw i wydarzeń wielorakich proweniencji nieskrępowanej kreacji Brunona Schulza.

    muzyka: Paweł Romańczuk

    wykonawcy: Małe Instrumenty – Iwona Sztucka, Magda Lipniewska, Tomasz Orszulak, Jędrzej Kuziela, Paweł Romańczuk

    mabe-instrumenty


    Zbigniew Mentzel (ur. 1951) – absolwent filologii polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, prozaik, krytyk, felietonista. Opublikował m.in. opowiadania Laufer, Niebezpieczne narzędzie w ustach, powieść Wszystkie języki świata (finał Nagrody Nike) i dwa tomy rozmów z Leszkiem Kołakowskim Czas ciekawy, czas niespokojny. Od wielu lat spekuluje na rynkach finansowych. Jest laureatem Akademii Gry na Giełdzie z roku 1995. Ostatnio nakładem Znaku ukazała się jego nowa książka Spadający nóż. Od urodzenia mieszka w Warszawie.

    mentzel-zbigniew


    Michał Nogaś (ur. 1978) – znany dziennikarz radiowy. Od 2000 roku związany z III Programem Polskiego Radia. Obecnie jest szefem Redakcji Słowa, wydawcą audycji „Klub Trójki”. W 2006 roku został wyróżniony za cykl Tym żył świat na 7 Międzynarodowym Festiwalu Radiowym zorganizowanym przez irańskie radio publiczne. Bierze aktywny udział w promowaniu czytelnictwa w Polsce, za co w 2012 roku PIK przyznał mu Laur.

  • Martin Pollack (ur. 1944 w Bad Hall w Górnej Austrii) – tłumacz, eseista i publicysta. Studiował literaturę słowiańską i historię Europy Wschodniej w Wiedniu i Warszawie. Do 1998 roku pracował jako redaktor i korespondent czasopisma „Der Spiegel”, obecnie pisze i tłumaczy (przełożył m.in. na niemiecki wszystkie książki Ryszarda Kapuścińskiego). Polskim czytelnikom znane są jego Po Galicji. O chasydach, Hucułach, Polakach i Rusinach. Imaginacyjna podróż po Galicji Wschodniej i Bukowinie, czyli wyprawa w świat, którego nie ma (2000, 2007), Ojcobójca. Przypadek Filipa Halsmanna (2005, 2008), Śmierć w bunkrze. Opowieść o moim ojcu (2006, Literacka Nagroda Europy Środkowej ANGELUS 2007), Pogromca wilków. Trzy duety literackie (razem z Christophem Ransmayrem, 2012) oraz zbiór reportaży Dlaczego rozstrzelali Stanisławów (2009) i Cesarz Ameryki. Wielka ucieczka z Galicji (2011). W 2010 roku otrzymał Nagrodę im. Georga Dehio. W marcu 2011 roku odebrał Lipską Nagrodę Książkową na rzecz Porozumienia Europejskiego, a w 2012 tytuł Ambasadora Nowej Europy. Jest także laureatem Nagrody im. Karla Dedeciusa przyznawanej najlepszym tłumaczom literatury polskiej na niemiecki i niemieckiej na polski oraz Nagrody Kulturalnej Górnej Austrii w dziedzinie literatury.

    pollack-martin


    Adam Poprawa (ur. 1959) – historyk literatury, krytyk literacki i muzyczny, pisarz. Wydał m.in. monografię Kultura i egzystencja w poezji Jarosława Marka Rymkiewicza (1999), zbiór szkiców Formy i afirmacje (2003), tomy prozatorskie Walce wolne, walce szybkie (2009), Kobyłka apokalipsy (2014). Przygotował poprawioną (odcenzurowaną i uzupełnioną) edycję Pamiętnika z powstania warszawskiego Mirona Białoszewskiego (2014). Przetłumaczył Epifanie Jamesa Joyce’a (2016). Prowadzi w „Odrze” rubrykę płytową CDn, jest felietonistą „Czasu Kultury”, „Tygla Kultury” i „biBLioteki”. Pracuje w Instytucie Filologii Polskiej UWr.

    poprawa-adam


    Beata Przymuszała – adiunkt w Zakładzie Semiotyki Literatury UAM w Poznaniu. Zajmuje się teorią i historią literatury nowoczesnej. Autorka książek: Szukanie dotyku. Problematyka ciała w polskiej poezji współczesnej (2006); Smugi Zagłady. Emocjonalne i konwencjonalne aspekty tekstów (2016).


    Wojciech Pszoniak – aktor teatralny i filmowy, reżyser, pedagog (Akademia Teatralna w Warszawie). Debiut teatralny – 1968, Teatr Stary, Kraków. W kinie polskim pojawił po raz pierwszy w 1970 roku.
    Pracował z wybitnymi reżyserami (m.in. A. Wajdą, K. Swinarskim, Z. Hübnerem, J. Gruzą, A. Barańskim, R. Toporem, K. Reiszem, C. Régym, J.J. Zilbermannem, Ph. Menthą, G. Bourdetem), kreując wiele znaczących, często głównych bądź tytułowych ról. Grał w teatrach w Polsce (także w Teatrze TV i Teatrze Polskiego Radia) oraz we Francji, w Anglii i Szwajcarii.
    Najbardziej cenione spektakle w Polsce to m.in.: Poskromienie złośnicySen nocy letniej oraz Wszystko dobre, co się dobrze kończy W. Szekspira, Biesy według F. Dostojewskiego, Sprawa Dantona S. Przybyszewskiej, Lot nad kukułczym gniazdem D. Wassermana, Garderobiany R. Harwooda, Zemsta A. Fredry, Dożywocie A. Fredry, Kolacja dla głupca F. Vebera, Skarpetki, opus 124 D. Collasa.
    W Teatrze TV: Miłość i gniew J. Osborna, Rewizor M. Gogola, Siedem pięter D. Buzattiego, Pracownia krawiecka J.C. Grumberga, Śmieszny staruszek T. Różewicza, Dożywocie A. Fredry.
    A za granicą: Les gens déraisonnables sont en voie de disparition oraz Par les villages P. Handkego, L’Atelier J.C. Grumberga, La boutique au coin de la rue M. Laszlo, Król Ubu A. Jarry’ego, Czekając na Godota S. Becketta, Szelmostwa Skapena Moliera, Sprzedawcy gumek H. Levina, Wariacje Goldbergowskie G. Taboriego, The deep blue see Terence’a Rattigana.
    Ostatnio można go oglądać w monodramie Belfer J.P. Dopagne’a w reżyserii M. Kwiecińskiego – spektakl grany jest w teatrach całej Polski.
    Najbardziej znane polskie filmy z jego udziałem to m.in.: Piłat i inniWeseleZiemia obiecanaDanton, Korczak, Wielki Tydzień (reż. A. Wajda), Austeria (reż. J. Kawalerowicz), Nadzieja (reż. S. Mucha),Mniejsze zło (reż. J. Morgenstern), Kret (reż. R. Lewandowski).
    Z blisko czterdziestu ról zagranych w filmach zagranicznych, zapamiętajmy choćby następujące: Lata jak sandwicze (reż. P. Boutron), Czerwona Wenecja (reż. E. Perier), Nokturn – miłość mnie okłamała (reż. F. Lehner),Les lendemains qui chantent (reż. J. Fansten), Żmija w garści (reż. Ph. de Broca).
    Wojciech Pszoniak jest m.in. laureatem nagrody Ministra Kultury i Sztuki za wybitne osiągnięcia aktorskie w teatrze i filmie. Odznaczono go również Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis; jest Oficerem Narodowego Orderu Zasługi (Ordre national du Mérite) za wkład w rozwój stosunków polsko-francuskich w dziedzinie kultury (Francja).
    Jest Ambasadorem Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego, a także Honorowym Obywatelem miasta Gliwice.

    Pszoniak Wojciech wybitny aktor polski, 19/11/2010. fot. Woody Ochnio
    fot. Woody Ochnio

    Anna Pytlewska


    Ewa Rajewska – dr, literaturoznawczyni, translatolożka i tłumaczka, kieruje specjalnością przekładową na studiach drugiego stopnia w Instytucie Filologii Polskiej UAM w Poznaniu (www.przekladowa.amu.edu.pl). Opublikowała m.in.: Dwie wiktoriańskie chwile w Troi, trzy strategie translatorskie. „Alice’s Adventures in Wonderland” i „Through the Looking Glass” Lewisa Carrolla w przekładach Macieja Słomczyńskiego, Roberta Stillera i Jolanty Kozak (2004), Stanisław Barańczak – poeta i tłumacz (2007), Domysł portretu. O twórczości oryginalnej i przekładowej Ludmiły Marjańskiej (2016); tłumaczyła m.in. Hanifa Kureishi, Alana Bennetta, D.J. Enrighta, Kennetha Burke’a, Tan Twan Enga i Ewę Stachniak.

    rajewska-ewa


    Paweł Rodak (ur. 1967) – historyk literatury i kultury polskiej, kulturoznawca, od września 2016 roku profesor na Wydziale Slawistyki Uniwersytetu Paris-Sorbonne, a zarazem dyrektor Centre de civilisation polonaise (Paris-Sorbonne); w Polsce pracownik Instytutu Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego (w latach 2012–2016 dyrektor IKP UW; w latach 2009–2013 kierownik Zakładu Historii Kultury IKP UW). Zajmuje się historią nowoczesnej literatury i kultury polskiej (ze szczególnym uwzględnieniem okresu wojennego i diarystyki) oraz antropologią słowa w kulturze (przede wszystkim praktykami pisma i druku). Autor książek: Wizje kultury pokolenia wojennego (2000), Pismo, książka, lektura. Rozmowy: Le Goff, Chartier, Hébrard, Fabre, Lejeune (2009), Między zapisem a literaturą. Dziennik polskiego pisarza w XX wieku (Żeromski, Nałkowska, Dąbrowska, Gombrowicz, Herling-Grudziński) (2011). Autor opracowania Pamiętnika Andrzeja Trzebińskiego (2001). Współredaktor i współautor tomów zbiorowych: Wojna: doświadczenie i zapis. Nowe źródła, problemy, metody badawcze (2006), Antropologia pisma. Od teorii do praktyki (2010), Kulturologia polska XX wieku (2013), Od aforyzmu do zinu. Gatunki twórczości słownej (2014), wyboru tekstów Philippe’a Lejeune’a „Drogi zeszycie…”, „drogi… ekranie”. O dziennikach osobistych (2010). Współautor podręcznika akademickiego Antropologia kultury. Zagadnienia i wybór tekstów (2005) oraz podręcznika do wiedzy o kulturze dla szkół ponadgimnazjalnych Człowiek w kulturze (2006). Członek zespołu redakcyjnego wydawnictwa „Communicare. Almanach Antropologiczny”. Członek Steering Committee International Auto/Biography Association (IABA-Europe).

    OLYMPUS DIGITAL CAMERA
    OLYMPUS DIGITAL CAMERA
  • Kristina Sabaliauskaitė (ur.1974) – litewska pisarka, doktor historii sztuki (studia na ASP w Wilnie i The Warburg Institute w Londynie), od 2002 roku mieszka w Londynie. Autorka bestsellerowej tetralogii Silva rerum, której pierwsze trzy tomy wydane w latach 2008–2014 stały się na Litwie bestsellerem, a tom czwarty ukaże się w listopadzie tego roku. Silva rerum to wielopokoleniowa saga rodzinna, w której autorka z wielką pieczołowitością odmalowała czasy i kulturę Rzeczpospolitej Obojga Narodów XVII i XVIII wieku. Wielowarstwowa narracja odchodzi od „wielkiej historii” klasycznych powieści historycznych i zwraca się ku mikrohistoriom różnych grup społecznych i różnych narodowości, aż po indywidualne losy poszczególnych bohaterów. Kristina Sabaliauskaite jest również autorką opowiadań, wydanych w książce Daniel Dalba & Inne historie. Ich tematyka dotycząca współczesnej Litwy, jej historycznych traum i żywej pamięci została zawarta w krótkiej mistrzowskiej formie narracyjnej.

    Silva rerum została przetłumaczona na język polski, łotewski i angielski. Książka otrzymała już kilka nagród literackich na Litwie i Łotwie (między innymi nagrodę św. Krzysztofa i nagrodę im. Liudasa Dovydėnasa), a polskie wydanie pierwszego tomu tej sagi znalazło się wśród finalistów Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus.

    sabaliauskaite-kristina-foto-monika-penkkkk
    Fot. Monika Penkūkū

    Maciej Skrzypecki – filolog klasyczny, absolwent Uniwersytetu Śląskiego. Okazjonalnie nauczyciel starożytnej greki, pracował w Centrum Informacji Naukowej i Bibliotece Akademickiej w Katowicach, a ostatni rok spędził w Chinach ucząc języka angielskiego. Pisze doktorat zestawiający translatorskie koncepcje Stanisława Barańczaka i Douglasa Hofstadtera.

    skrzypecki-maciej


    Justyna Sobolewska (ur. 1972) – krytyczka literacka, dziennikarka tygodnika „Polityka”. Wcześniej pracowała w „Przekroju” i „Dzienniku”.  W 2012 ukazała się jej „Książka o czytaniu, czyli resztę dopisz sam” w Wydawnictwie Polityki. Wydanie rozszerzone „Książki o czytaniu” ukazało się w Wydawnictwie Iskry (2016).  Zasiada w jury Środkowoeuropejskiej Nagrody Literackiej „Angelus” i Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej „Silesius” oraz w jury Nagrody im. Witolda Gombrowicza. Laureatka PIK-owego Lauru (2015) przyznawanego przez Polską Izbę Książki za popularyzację czytelnictwa w kategorii mediów drukowanych. Mieszka w Warszawie.

    sobolewska-justyna


    Piotr Śliwiński


    Olga Tokarczuk (ur. 1962) – pisarka, eseistka, autorka scenariuszy, poetka, psycholog.

    Ukończyła psychologię na Uniwersytecie Warszawskim. Jedna z najpopularniejszych i poczytniejszych polskich pisarek, na równi ceniona – co zdarza się niezwykle rzadko – przez krytykę literacką i szeroką publiczność czytającą. Laureatka wielu prestiżowych nagród, w tym Nagrody Fundacji im. Kościelskich (1997), Paszportu Polityki (1996) oraz Nagrody Literackiej Nike 2008 (za Biegunów). Kilkakrotna laureatka nagrody Nike czytelników. Jej powieść Dom dzienny, dom nocny znalazła się na tzw. krótkiej liście nominowanych do Międzynarodowej Dublińskiej Nagrody Literackiej IMPAC. Należy do grona najczęściej tłumaczonych polskich pisarzy.

    W 2010 roku Olga Tokarczuk została odznaczona Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

    Prawa do tłumaczenia jej książek zostały sprzedane już do ponad dwudziestu krajów.

    tokarczuk-olga


    Przemysław Bohdan Tomanek – historyk, historyk literatury, tłumacz, starszy wykładowca w Katedrze Ukrainistyki Instytutu Filologii Wschodniosłowiańskiej UJ. Zainteresowania naukowe: funkcjonowanie współczesnej kultury ukraińskiej w warunkach postkolonialnych, nacjonalizm ukraiński ze szczególnym uwzględnieniem myśli Dmytra Doncowa i jego wpływu na ewolucję ideową ukraińskiego ruchu nacjonalistycznego.

    Wybrane artykuły: Europa jako wyzwanie dla współczesnej Ukrainy (1998), Język ojczysty jako czynnik kształtowania się świadomości narodowej Ukraińców (2000), Mitologizacja wspólnych dziejów i jej wpływ na kształtowanie stosunków polsko-ukraińskich (2011), Dwa modele nacjonalizmu. Refleksje nad nacjonalizmem Romana Dmowskiego i Dmytra Doncowa (2012). Oprócz prac naukowych ma w swym dorobku także liczne przekłady literatury ukraińskiej (prozy, dramatów i eseistyki), m.in. J. Andruchowycza, O. Irwanca, M. Riabczuka, W. Dibrowy, J. Prochaśki.

    tomanek-przemysbaw


    Grzegorz Uzdański – nauczyciel filozofii i etyki w warszawskim Społecznym Gimnazjum nr 20 ,,Raszyńska”, autor strony Nowe wiersze sławnych poetów. W 2016 roku nakładem wydawnictwa WAB ukazała się jego debiutancka powieść Wakacje. Śpiewa i pisze teksty w zespole Ryby, pisał też część tekstów na płyty zespołów Extra i Jerz Igor. Współtworzy cykl skeczowy Wszystko będzie dobrze. Działał w Porozumieniu Kobiet 8 Marca przy organizacji warszawskich Manif. W 2015 roku pod kierunkiem profesora Jacka Migasińskiego obronił na IF UW pracę doktorską Płynność pojęć. Próba interpretacji ,,Sein und Zeit”. Mieszka w Warszawie.

    uzdadski-grzegorz


    Dorota Wojda – historyczka i teoretyczka literatury. Studiowała polonistykę i filmoznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie pracuje w Katedrze Teorii Literatury na Wydziale Polonistyki. Zajmuje się twórczością modernizmu i postmodernizmu, teorią i praktyką interpretacji, kulturą popularną, postkolonializmem oraz oddziaływaniem literatury na rzeczywistość. Autorka książek Milczenie słowa. O poezji Wisławy Szymborskiej (1996) oraz Polska Szeherezada. Swoje i obce z perspektywy postkolonialnej (2015), a także ponad sześćdziesięciu artykułów naukowych. Mieszka w Krakowie.

    wojda_dorota


    Serhij Żadan